نُه دی نور ایمان منجلی بود
نُه دی ذکر لبها یا علی بود
نُه دی روز مرگ اهل فتنه
نُه دی روز بیعت با ولی بود
*
نماد صبر و عزت بود آن روز
شکوه استقامت بود آن روز
تمام نقشه ها شد نقش بر آب
تجلی بصیرت بود آن روز
*
نُه دی روز حق، روز خدا بود
شکوه غیرت اهل ولا بود
دم «یا لیتنا کنّا معک» داشت
نُه دی «کل ارض کربلا» بود
غریبی، بی‌قراری، عصر جمعه
دو قطره اشک جاری، عصر جمعه
تو می‌دانی چه آورده به روزم
همین چشم انتظاری عصر جمعه
شب هجران، دل پر درد، باران
میان چشم من گل کرد باران
در این دنیای حسرت مرده بودم
ولی بوی تو را آورد باران
دو چشم تو مُحَرّم در مُحَرّم
پر از اندوه و اشک و حزن و ماتم
فقط یک حرف از غم‌هات کافی‌ست
ز یادم می‌رود غم‌های عالم
بُوَد ذکر سوارانت: اباالفضل
شود لبیک یارانت: اباالفضل
فرات خون شده چشمان عالم
بیا جان عموجانت اباالفضل
من و شور و نوا شب‌های جمعه
وَ قلبی مبتلا شب‌های جمعه
قیامت می‌شود در صحن قلبم
به یاد کربلا شب‌های جمعه
نگاهی کن به چشم بی‌قرارم
که بارانی تر از ابر بهارم
فقط یک آرزو در سینه مانده
هوای دیدن شش‌گوشه دارم
من و آشفتگی و بی‌قراری
نگاهی کن به اشک و آه جاری
مرا با دست خالی برمگردان
ندارم توشه ای غیر از نداری
تماشایی شده مهمانی من
دل آشفته و طوفانی من
همه در کوفه بیعت می شکستند
به مهر سنگ بر پیشانی من
نسیم آورده با خود بوی سیبی
نمانده از غمت در دل شکیبی
همین جا پرده ها افتاد و دیدم
به روی نیزه ها شیب الخضیبی
سرم آقا به قربان سر تو
دو طفل من فدای اصغر تو
گرفته خواب را از چشمم این غم
که در بند اسارت خواهر تو ...
شب اول میان کوفه غوغاست
گمانم هر کسی در فکر فرداست
گریز روضه از دارالاماره ست
سری بر روی نی از دور پیداست
شب اشک و شب آه و شب غم
شب دلواپسی و حزن و ماتم
میان سینه قلبم بیقرار است
محرم آمده ای دل محرم
سر آمد دوره ی خاموشی من
ببین تاب و تب چاووشی من
رسیده روزهای غربت تو
رسیده وقت مشکی پوشی من
محرّم ماه ایثار است و غیرت
رسیده موسم تجدید بیعت
اگر تا کربلا رفتی دل من
مشو راضی به کمتر از شهادت
از ابتدا گِل من را خدا مطهر کرد
و بعد عشق تو را در دلم مقدر کرد
زلال ناب ولایت به جان من نوشاند
سپس تمام دلم را به نام حیدر کرد
ز خاک چادر زهرا سرشت قلبم را
زلال اشک مرا از تبار کوثر کرد
سپس کمی نمک روضه در وجودم ریخت
به عطر سیب حسینی مرا معطر کرد
مرا اسیر غزل‌های چشمتان می‌خواست
نگاه روشنتان را کمیت‌پرور کرد
به من اجازه بده تا که شاعرت باشم
دوباره یک سحر جمعه زائرت باشم
سوی کوفه میا که پیچیده
بوی غربت میان هر کوچه
باز تکرار بی وفائی هاست
باز دستان بسته در کوچه
حسّ دلتنگی قفس دارد
آسمان کوچ کرده از این شهر
عشق و احساس و عزت و غیرت
هم زمان کوچ کرده از این شهر
این قبیله چقدر بی دردند
بی حیائی ست خصلت کوفه
مشک‌ها طعم تشنگی دارد
و سراب است بیعت کوفه
ای منتقم خون شهیدان برگرد
از مشرق پر فروغ ایمان برگرد
با سیصد و سیزده مسیحائی دم
با همت و باکری و چمران برگرد
بچه ها
اگر شهر سقوط کرد
آن را دوباره فتح می کنیم
مواظب باشید ایمانتان سقوط نکند.
شهید محمد جهان آرا
در فتح و دلاوری نخستین شهر است
مدیون حماسه های تو این شهر است
جانا ! تو محمّد جهان آرایی
چشمان تو فاتحان خونین شهر است
💠 امام صادق(علیه‌السلام) از قول جابر بن عبدالله انصاری نقل می‌فرمایند:
سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ(صلوات‌الله‌علیه) یقُولُ إِنَّک سَتُدْرِک رَجُلًا مِنِّی اسْمُهُ اسْمِی وَ شَمَائِلُهُ شَمَائِلِی یبْقُرُ الْعِلْمَ بَقْراً؛
رسول خدا(صلوات‌الله‌علیه) به من فرمود: تو مردى از خاندان مرا درک میکنى، که نامش نام من و شمائل او شمائل من است، میشکافد دانش را شکافتنى.
📗 الکافى، ج۱، ص۴۷۰
سیلاب می‌شویم و به دریا نمی‌رسیم
پرواز می‌کنیم و به بالا نمی‌رسیم
این بال‌ها شبیه وبال‌اند، اَبترند
وقتی به سیر عالم معنا نمی‌رسیم
این چشم‌های خیس و تهی‌دست شاهدند
بی‌تو به جلوه‌زار تماشا نمی‌رسیم
تا بی‌کرانه‌های حضور الهی‌ات
پر می‌کشیم روز و شب اما نمی‌رسیم
باشد اگر تمام جهان زیر پایمان
حتی به خاک پای تو مولا نمی‌رسیم
این حرف‌ها نشانۀ تقصیر فهم ماست
حیران شدن میان صفات تو سهم ماست