آیینۀ دل غرق غبار است، نگاهی...

حق دارم اگر محو شکوه تو بمانم
بند آمده از هیبت نام تو زبانم

من آمده‌ام از تو بگویم، چه بگویم؟
من آمده‌ام از تو بخوانم، چه بخوانم؟

از شوق تو سرریز شده چشمۀ چشمم
از عشق تو سرشار شده جان و جهانم

آواره‌‌ام و آمده‌ام غرق تَحیُّر
در جستجوی راهم و دنبال نشانم

این خاک مرا می‌برد از خود به کجاها؟
این خاک، همین خاک که من زنده از آنم

من اشک شدم تا که بر این خاک بیفتم
این‌بار یتیمانه به سوی تو روانم

آیینۀ دل غرق غبار است، نگاهی...
تا گرد و غبار از دل تنگم بتکانم

از بندۀ خود دست نگیری، که بگیرد؟
بی‌لطف تو آشفته‌دلم، دل‌نگرانم

دلتنگم و دلگیرم و دلخون و دل‌آشوب
داغی شده این آتش و افتاده به جانم

من مانده‌ام و حسرت این داغ جگرسوز
رفتند سبکبار همه هم‌نفسانم

هیهات که از چشم تو یک لحظه بیفتم
این غصه شده اشک و بریده‌ست امانم...

ای کاش که این مرتبه جامانده نباشم
ای عشق! به یاران شهیدم برسانم

یا علی و یا عظیم

ای چشم عالم از کرامات تو روشن
ای روشن از مهرت دل ناقابل من

از هر چه غیر از خود رهایم کن، رهاتر
تا با تو باشم از همیشه آشناتر

عمرم فنا شد وای من در دوری از تو
ای وای بر دل، وای از مهجوری از تو

می‌خواهم از تو هر نَفَس یار تو باشم
چشمی بده تا محو دیدار تو باشم

دل دادی و دل را خودت بردی ز دستم
من هر چه هستم عاشق روی تو هستم

آغوش عفوت هر که را در بر بگیرد
جا دارد از نو زندگی را سر بگیرد