کاروان دل

امروز دلتنگم، نمی‌دانم چرا! شاید...
این عمر با من راه می‌آید؟ نمی‌آید؟

اصلاً چقدر از راه مانده؟ من کجا هستم؟
کی اختیار لحظه‌هایم رفت از دستم؟

دلخوش به رفتن بودم اما راه گم کردم
این راه روشن را چه شد ناگاه گم کردم

حتی چراغ روشنی هم این طرف‌ها نیست
در ازدحام ابرها، خورشید پیدا نیست

فانوس دل، می‌خواهد ای خورشید، نور از تو
خیری ندارد باقی این عمر دور از تو

این نامه را با خود نسیم آورده، می‌خوانی؟
از عاشقی در راه مانده، او که می‌دانی

می‌ترسم از این روزهای غربت دنیا
می‌ترسم از دیروز، از امروز، از فردا

این لحظه‌ها بی یاد تو دلگیر و دلتنگ‌اند
این نغمه‌ها بی عطر نام تو بدآهنگ‌اند

این روزها شاید تو دلتنگی که این‌گونه
یک‌باره دیگرگون شده دنیای وارونه

من خوب می‌دانم تو دلتنگی از این دنیا
دلتنگی از روز و شب ما بی‌تفاوت‌ها

بی‌تو تمام عمر ما غرق تماشاییم
بار گرانی بر زمین... ما گرم حاشاییم

اصلاً به ما چه فصلی از این داستان مانده
اصلاً به ما چه کودکی بی آب و نان مانده

غرق تماشای خودیم ای دوست! کافی نیست
سرگرم دنیای خودیم ای دوست! کافی نیست

دلتنگی از بی‌رنگی این شادی و غم‌ها
دلتنگی از دنیای تکراری آدم‌ها

هر صبح جمعه آمد و ما خواب می‌دیدیم
دریای عشقت بود و... ما مرداب می‌دیدیم

یک شب بیا بیدار کن ما را که برخیزیم
از عشق خود سرشار کن ما را که برخیزیم

دل‌ها اسیر سوز و سرمای زمستان است
دنیای ما محتاج لبخند بهاران است

گرمای دستان تو را کم دارد این دنیا
لبخند زیبای تو را می‌خواهد این شب‌ها

می‌آیی از فصل گل و لبخند می‌دانم
در روزهای آخر اسفند... می‌دانم

با تو بهار رفته، از تبعید می‌آید
می‌آیی و آن روز با تو عید می‌آید