هیهات مِنّا الذّلّة

همیشه طعم غزل‌های تازه شیرین نیست
همیشه باغ پر از سیب پشت پرچین نیست

کسی نخواسته که روی خوش نشان ندهد
ولی کسی که بدی دیده است خوش‌بین نیست

دوباره نقش نگین فتنۀ ابو موساست
همان‌که عالم دین هست و عامل دین نیست

نخواه راه تو از کربلا جدا باشد
چگونه زندگی بی‌حسین ننگین نیست؟

«که در مصاف ستم ایستاده باید مُرد»
بلند نیست برادر! سری که خونین نیست!

«سری به نیزه بلند است در برابر ما»...
سروده‌ایم ولی کل داستان این نیست...

سروده مشترک حامد اهور و یوسف رحیمی
سیزدهم آبان ۱۳۹۵ (شب شعر عاشورای شیراز)

عطر مناجات

نور حق می‌دمد از مشرق سجادۀ تو
چه شکوهی‌ست در این زندگی سادۀ تو

می رود از نظرش جنت و مُلک و ملکوت
آن‌که از روز نخستین شده دلدادۀ تو

هر کسی معجزۀ عشق تو را باور کرد
می‌شود بنده ولی بندۀ آزادۀ تو

با کرامات نگاهت دل هر عاشق را
می‌برد سمت خدا، روشنی جادۀ تو

آمدی تا به جهان نور یقین برگردد
نور ایمان و سعادت به زمین برگردد

روضة الحسین

تا آبشار زلف تو را شب نوشته‌اند
ما را اسیر خال روی لب نوشته‌اند

در اعتکاف گیسوی تو سال‌های سال
مشغول ذکر و سجده و یا رب نوشته‌اند

در مسجد الحرام خم ابروان تو
مثل فرشتگان مقرب نوشته‌اند

در محضر نگاه الهی تو مرا
در خیل نوکران مهذَب نوشته‌اند

شب‌های جمعه که دل من مست کربلاست
از اشتیاق وصل لبالب نوشته‌اند

با یک نگاه مادرت اینجا رسیده‌ایم
ما را دلی‌ست فاطمه‌مذهب...؛ نوشته‌اند:

«از هر چه بگذری سخن دوست خوشتر است»
ما را فدای دلبر زینب نوشته‌اند