خورشید علم

تنهاترین غریب دیار مدینه بود
او آفتاب زهد و وقار و سکینه بود

ابواب نور از کلماتش گشوده شد
خورشید علم، در دو جهان  بی‌قرینه بود

نان آور همیشۀ هر کودک یتیم
بر شانه‌های خستۀ او جاى پینه بود

آتش گرفت باغ دلش از شراره‌ها
سهم امام خستۀ ما زهر کینه بود

همواره آسمان نگاهش پر از شفق
هفتاد و چند داغ شقایق به سینه بود

هرگز غروب قافله یادش نمی‌رود
جز آفتاب نیزه دگر مَحرمی نبود

دشت نگاه او پُرِ گل‌های اشک بود
یادآور حکایت سقا و مشک بود

همه عمر تو محرم بود

امشب از آسمان چشمانت

دسته دسته ستاره می چینم

در غزل گریه‌ی زلالت آه

سرخی چارپاره می بینم

 

زخمهای دل غریبت را

مرهم و التیام آوردم

باز از محضر رسول الله

به حضورت سلام آوردم

 

در شب تار تیره فهمی ها

روشنی را دوباره آوردی

آسمان را کسی نمی فهمید

تا که با خود ستاره آوردی

 

احیا کنندۀ کلمات محمدی

💠 امام صادق(علیه‌السلام) از قول جابر بن عبدالله انصاری نقل می‌فرمایند:

سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ(صلوات‌الله‌علیه) یقُولُ إِنَّک سَتُدْرِک رَجُلًا مِنِّی اسْمُهُ اسْمِی وَ شَمَائِلُهُ شَمَائِلِی یبْقُرُ الْعِلْمَ بَقْراً؛

رسول خدا(صلوات‌الله‌علیه) به من فرمود: تو مردى از خاندان مرا درک می‌‏کنى، که نامش نام من و شمائل او شمائل من است، می‌‏شکافد دانش را شکافتنى.

📗 الکافى، ج‏۱، ص۴۷۰


سیلاب می‌شویم و به دریا نمی‌رسیم
پرواز می‌کنیم و به بالا نمی‌رسیم

این بال‌ها شبیه وبال‌اند، اَبترند
وقتی به سیر عالم معنا نمی‌رسیم

این چشم‌های خیس و تهی‌دست شاهدند
بی‌تو به جلوه‌زار تماشا نمی‌رسیم

تا بی‌کرانه‌های حضور الهی‌ات
پر می‌کشیم روز و شب اما نمی‌رسیم

باشد اگر تمام جهان زیر پایمان
حتی به خاک پای تو مولا نمی‌رسیم

این حرف‌ها نشانۀ تقصیر فهم ماست
حیران شدن میان صفات تو سهم ماست

با تو این سرزمین گلستان شد

تقدیم به حضرت علی بن محمد باقر (علیهماالسلام)
امام زاده با کرامت مشهد اردهال

بی‌کران کرامت است اینجا
این حرم آستان اعجاز است
از حریم بهشتی‌ات هر دم
به سوی آسمان دری باز است

دست خالی نمی‌روم هرگز
با امیدم آمدم به این درگاه
آستان‌بوس تو شدم، از بس
دارد این صحن، عطر ثارالله

از قدومت بهشت می‌بارد
خاک این خطّه نورباران شد
با تو گل‌ها محمدی شده‌اند
با تو این سرزمین گلستان شد