شنبه, ۱۶ آبان ۱۳۹۴، ۰۱:۰۵ ب.ظ
به ادب نافه‌گشایی کن از آن زلف سیاه
دید از دور مسیحا نفسی می‌آید
دید با قافله فریادرسی می‌آید
صحنه‌ای دید در آن قافله اما جانکاه
بر سر نیزه سری دید، سری همچون ماه
این سر کیست که اینقدر تماشا دارد؟
صوت داوودی و انفاس مسیحا دارد؟
از سر هر مژه‌اش معجزه بر می‌خیزد
با طنینش همه آفاق به هم می‌ریزد
با نسیم از غم دل گفت به صد شیون و آه
به ادب نافه‌گشایی کن از آن زلف سیاه
گرچه این شیوه‌ی رندان بلاکش باشد
حیف از این زلف که بر نیزه مشوش باشد
با دلی سوخته آمد به طواف سر ماه
پاره پاره دلش از داغ لب پرپر ماه
گفت ای جان جهان نذر غمت! جانم باش
امشبی را ز سر لطف تو مهمانم باش
۰ نظر
۱۶ آبان ۹۴ ، ۱۳:۰۵
