کاروان دل

در نگاهت فروغ توحید است
چشم‌هایت دو چشمه خورشید است

هر نگاه پر از صلابت تو
در حرم روشنای امید است

کوه عزم و اراده‌ای قاسم!
در دلت شور عشق، جاوید است

نورِ حُسن و حماسهٔ مولا
بر قد و قامت تو تابیده‌ست

با تماشای قامت تو حسین
پدرت را کنار خود دیده‌ست

صلوات و سلام اهل سما
بر تو، ای مجتبای کرببلا


مشق کردی خروش ایمان را
این شکوه بدون پایان را

آفریدی میانهٔ میدان
رزم مولایی نمایان را

پسر تکسوار صبح جمل
زیر و رو کرده‌ای تو میدان را

صد چو أزرق غبار یک قدمت
بنگر این لشکر گریزان را

تیغ اگر بر کشی شبیه عمو
به لجام آوری تو طوفان را

قامت تو اگر چه بی‌زره است
تیغت آن ابروان پر گره است


کام خشکت پر از عسل شده است
چشم تو چشمهٔ غزل شده است

شیوه‌های نبرد حیدری‌ات
طرحی از عرصهٔ جمل شده است

مادرت «إن یکاد» می‌خواند
پسر مجتبی چه یل شده است

شوق پرواز را همه دیدند
در نگاهی که بی‌بدل شده است

در هوای امام لب تشنه
جان‌فشانی تو مثل شده است

از ازل با خدات یکدله‌ای
تا وصالش نمانده فاصله‌ای


راوی داغ تو نسیم شده
پیکرت دشت یا کریم شده

بی‌کران است وسعت قلبت
داغ‌هایت اگر عظیم شده

چیزی از پیکرت نمانده دگر
بسکه دلجویی از یتیم شده

همه با اسب‌های تازه نفس!
چقَدَر دشمنت رحیم شده!

اتفاقات تازه‌ای افتاد
نعل هم آمده سهیم شده

پیکرت گرچه ارباً اربا بود
چشم‌هایت هنوز هم وا بود