کاروان دل

از صورت چون ماه پیمبر خواندند

از هیبت و اقتدار حیدر خواندند

شد جلو‌ۀ احمد و على، آینه‌ای

آن آینه را علیِّ اکبر خواندند

در فهم مقام با شکوهت ای ماه

برخواسته از نهاد این عالم آه

این شعر که جای خود، جهان حیران است

در معنی «مَمسُوسٌ فِی ذاتِ الله»

لرزانده شکوهت تنۀ لشکر را

بر هم زده‌ای هیمنۀ لشکر را

طوفان نگاه تو ز هم پاشیده‌ست

از میسره تا میمنۀ لشکر را

شد غرش رعد، مست از تکبیرت

شد صاعقه، ماتِ ضربت شمشیرت

با جذبۀ حیدرانۀ چشمانت

مُلک و ملکوت می‌شود تسخیرت