🌷 تقدیم به شهدای عزیز به ویژه شهید مظلوم حجت‌الاسلام محمد تولایی
رفتند که این نام سرافراز بماند
بر مأذنه‌ها نام علی باز بماند
رفتند که در این قفس تنگ، در این شهر
یک پنجرۀ رو به خدا باز بماند
رفتند که در دل، دلِ ما عشق نمیرد
رفتند که زیبایی این راز بماند...
هر کس به دلش شوق خطر هست بیاید
هر کس که ندارد دل پرواز، بماند
گفتند که اعجاز حسین است شهادت
رفتند که این راهِ پُر اعجاز بماند
همیشه طعم غزل‌های تازه شیرین نیست
همیشه باغ پر از سیب پشت پرچین نیست
کسی نخواسته که روی خوش نشان ندهد
ولی کسی که بدی دیده است خوش‌بین نیست
دوباره نقش نگین فتنۀ ابو موساست
همان‌که عالم دین هست و عامل دین نیست
نخواه راه تو از کربلا جدا باشد
چگونه زندگی بی‌حسین ننگین نیست؟
«که در مصاف ستم ایستاده باید مُرد»
بلند نیست برادر! سری که خونین نیست!
«سری به نیزه بلند است در برابر ما»...
سروده‌ایم ولی کل داستان این نیست...
سروده مشترک حامد اهور و یوسف رحیمی
سیزدهم آبان ۱۳۹۵ (شب شعر عاشورای شیراز)
از راه می‌رسند بهاران و عیدها
مانده ولی به راه تو چشم امیدها
مانند آفتاب لب بام تا به کی
دل خوش کنیم بی تو به وعده وعیدها
دلتنگی مرا به تماشا گذاشتند
هر جمعه برگ زردی از این سررسیدها
شرحی است از حکایت دلدادگی ما
هر شب جنون سربه‌گریبان بیدها
هر روزمان بدون تو شام عزا گذشت
«ای صبح بازگشت تو آغاز عیدها»
می‌آیی از نواحی سرسبز آسمان
با بیرقی به سرخی خون شهیدها
امام علی(علیه‌السلام):
الفُرصَةُ تَمُرُّ مَرَّ السَّحابِ، فانتَهِزُوا فُرَصَ الخَیرِة
فرصت، چون ابر مى‌گذرد. پس، فرصت‌هاى کار خوب را غنیمت شمرید.
📗 نهج البلاغه، حکمت۲۱
یادش به‌خیر شوق وصالی که داشتم
باران اشک‌های زلالی که داشتم
یادش به‌خیر حال خوش دل‌شکستگی
چشمان خیس و بغض سفالی که داشتم
بوی کویر می‌دهد این روزها دلم
کو آن هوای پاک شمالی که داشتم
از دشت لحظه‌ها چقدر توشه چیده‌ام؟
از روز و ماه و هفته و سالی که داشتم
مانند ابر می‌گذرد کاروان عمر
از دست رفته است مجالی که داشتم
ما مانده‌ایم و حسرت پرواز تا خدا
چیزی نمانده از پر و بالی که داشتم
امام علی (علیه‌السلام):
...وَ إِنِّی وَ اللَّهِ لَأَظُنُّ أَنَّ هَؤُلَاءِ الْقَوْمَ سَیدَالُونَ مِنْکُمْ بِاجْتِمَاعِهِمْ عَلَى بَاطِلِهِمْ وَ تَفَرُّقِکُمْ عَنْ حَقِّکُمْ وَ بِمَعْصِیتِکُمْ إِمَامَکُمْ فِی الْحَقِّ وَ طَاعَتِهِمْ إِمَامَهُمْ فِی الْبَاطِلِ وَ بِأَدَائِهِمُ الْأَمَانَةَ إِلَى صَاحِبِهِمْ وَ خِیانَتِکُمْ وَ بِصَلَاحِهِمْ فِی بِلَادِهِمْ وَ فَسَادِکُمْ فَلَوِ ائْتَمَنْتُ أَحَدَکُمْ عَلَى قَعْبٍ لَخَشِیتُ أَنْ یذْهَبَ بِعِلَاقَتِهِ «اللَّهُمَّ إِنِّی قَدْ مَلِلْتُهُمْ وَ مَلُّونِی وَ سَئِمْتُهُمْ وَ سَئِمُونِی فَأَبْدِلْنِی بِهِمْ خَیراً مِنْهُمْ وَ أَبْدِلْهُمْ بِی شَرّاً مِنِّی...»
...به خدا مىبینم که این مردم به زودى بر شما چیره مىشوند، که آنان بر باطل خود فراهمند و شما در حقّ خود پراکنده و پریش. شما امام خود را در حق نافرمانى مىکنید، و آنان در باطل پیرو امام خویش‌اند. آنان با حاکم خود کار به امانت مىکنند، و شما کار به خیانت. آنان در شهرهاى خود درستکارند، و شما فاسد و بدکردار. اگر کاسه چوبینى را به شما بسپارم مىترسم آویزه آن را ببرید. «خدایا! اینان از من خستهاند، و من از آنان خسته. آنان از من به ستوهاند، و من از آنان دلشکسته. پس بهتر از آنان را مونس من دار، و بدتر از مرا بر آنان بگمار...»
📗 نهج البلاغه، خطبه۲۵
گم می‌شود در غربت شب‌های کوفه
در لابلای نخل‌ها، آقای کوفه
کوه است کوه اما دگر از پا نشسته
سر می‌کند در چاه غم دریای کوفه
جان بر لب است از سُستی این قوم صدرنگ
جان بر لب است از شاید و اَمّای کوفه
با نان و خرما می‌رود کوچه به کوچه
اما چرا نفرین؟ مگر مولای کوفه...
جز مهربانی از امام ما چه دیدند؟
ای وای از نامردمان... ای وای کوفه
«یارب بگیر از قدر نشناسان علی را»
سر آمده صبر از ملالت‌های کوفه
اما پُر از دلتنگی و دل‌بیقراری‌ست
دلشوره دارد از غم فردای کوفه...
تنهاترین غریب دیار مدینه بود
او آفتاب زهد و وقار و سکینه بود
ابواب نور از کلماتش گشوده شد
خورشید علم، در دو جهان بی‌قرینه بود
نان آور همیشۀ هر کودک یتیم
بر شانه‌های خستۀ او جاى پینه بود
آتش گرفت باغ دلش از شراره‌ها
سهم امام خستۀ ما زهر کینه بود
همواره آسمان نگاهش پر از شفق
هفتاد و چند داغ شقایق به سینه بود
هرگز غروب قافله یادش نمی‌رود
جز آفتاب نیزه دگر مَحرمی نبود
دشت نگاه او پُرِ گل‌های اشک بود
یادآور حکایت سقا و مشک بود
آن شب میان هاله‌ای از ابر و دود رفت
روشن‌ترین ستارهٔ صبح وجود رفت
آن شب صدای گریهٔ باران بلند بود
دریا به روی شانهٔ زخمی رود رفت
روشن‌تر از زلالی نور آمد و چه حیف
با چند یادگاری سرخ و کبود رفت
بال و پری برای پرستو نمانده بود
آخر چگونه نیمهٔ شب پر گشود رفت
آتش زده به جان علی با وصیتش
غمگین‌ترین چکامهٔ خود را سرود رفت
رحمی به قبر خاکی او هم نمی‌کنند
این شد که مخفیانه و بی یادبود رفت
مولا خوشی ندیده ز دنیای بعد او
می‌گفت بعد فاطمه‌ام هر چه بود رفت
شب‌ها کنار تربت او یاس کوچکش
آهسته دم گرفته که مادر چه زود رفت
در آسمان نگاهش بهشت منزل داشت
بهشت روشنی از آن همه فضائل داشت
شکوه و هیبت و حُسن و ملاحتش بی‌مثل
عجب جمال و جلالی در آن شمایل داشت
نگاه روشن او آیه‌های «والفجر» و
لبش ترنم «یا ایها المزمّل» داشت
رسید، صبح سپید نزول «أعطینا»
رسید و کوثری از روشنی حمایل داشت
مسیح بود و دمش جان تازه می‌بخشید
که زنده از نفحاتش هزارها دل داشت
دمی به ابروی پیوسته خَم نمی‌آورد
اگر که لشکر طاغوت در مقابل داشت
اگر که سیل عداوت، چو کوه پا برجا
اگر که موج ندامت، صفای ساحل داشت
گذاشت بر دل ما گرچه داغ هجرش را
مسیر روشن او سالکان واصل داشت
نهاد دست خدا در وجود «سید علی»
شکوه و هیمنه‌ای که «امام راحل» داشت
خدا کند که بفهمیم این سعادت را
حیات طیبه را ، نعمت ولایت را
امام حسن مجتبی(علیه‌السلام):
اَلْإِعْطَاءُ قَبْلَ السُّؤَالِ، مِنْ أَکْبَرِ السُّؤْدَدِ
بخشش قبل از تقاضا، از بزرگ‌ترین آقایی‌هاست.
📗 نزهة الناظر، ص۷۱؛ بحارالأنوار، ج۷۵، ص۱۱۳
هر کسی سورهٔ حُسن از لب ما نشنیده‌ست
«بوی پیراهن یوسف ز صبا نشنیده‌ست»*
هر کسی هست دل از دست نداده‌ست هنوز
صوت قرآن مسیحای مرا نشنیده‌ست
زیر این گنبد دوار کسی از دو لبش
جز صدای سخن عشق، صدا نشنیده‌ست
طعنه و زخم‌زبان، هر چه هم از هر که شنید
ولی از او احدی غیر دعا نشنیده‌ست
دو سه باری همهٔ زندگی‌اش را بخشید
درِ این خانه کسی چون و چرا نشنیده‌ست
«ندهد فرصت گفتار به محتاج، کریم
گوش این طایفه آواز گدا نشنیده‌ست»*
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
* مصرع‌هایی که در گیومه قرار دارند، از صائب تبریزی است.
چشم‌هایش پر از تبسم بود
چشم نه آسمان هفتم بود
آسمان نه، شکوه این خلقت
در طلوع نگاه او گم بود
جبرئیل نگاه او هر شب
با خداوند در تکلم بود
تا سحر گونه‌های نمناکش
روی سجاده در تیمم بود
نیمه‌شب‌ها کنار اشک یتیم
دل دریا پر از تلاطم بود
نان جو خورد و سفرهٔ دستش
وقت اطعام دشت گندم بود
این غزل بی‌قرار آن مردی‌ست
که دلش بی‌قرار مردم بود