آقا بیا که روضه رسیده به قتلگاه

سر می شود زمانه ولی بی تو غرق آه
جان مرا رسانده به لب بغض گاه گاه
 
سر رفته انتظار کسی که به یاد تو
می دوخت چشم حسرت خود را به سوی ماه
 
تو حاضری و ما همه در بند غیبتیم
یعنی نجاتمان بده از این شب سیاه
 
آقا علاج رو سِیَهی چیست غیر اشک؟
حالا به سوی روضه ات آورده ام پناه
 
ای ملجأ همیشه ی ابن سَبیل ها
جا مانده ام شبیه یتیمی میان راه
 
یک دم بیا به خیمه ی ما، جان مادرت!
آتش بزن دل همه را با شرار آه
 
باید شوی تسلی آن قلب مضطرب
آقا بیا که روضه رسیده به قتلگاه
 
یک جسم نیمه و جان و دوصد نیزه و سنان
یک لشکر حرامی و سردار بی سپاه
 
ناگه رسید زینب کبری فراز تل
فریاد زد ز سوزجگر وا محمداه
 
«این کشته ی فتاده به هامون حسین توست
این صید دست و پا زده در خون حسین توست»

هر که از خود گذرد در سفر کرب و بلاست

چشم من محفل اشک و غم و اندوه و عزاست

در حسینیه ی دل ، هیئت عشق تو به پاست

 

مَحرَم روضه ی تو مُحرِم بیت الله است

تا ابد پرچم سرخ حرمت قبله نماست

 

در شکوه و شرف و مرتبه و منزلتت

جز خدایی به خدا هر چه بگوئیم رواست

 

همه ی هستی خود را به میان آوردی

بی سبب نیست بهای تو و خون تو خداست

 

«کشتگان غم تو زنده ی جاویدانند»

بی گمان فانی عشق تو شدن عین بقاست

 

دل بریدن، پر ِ پرواز حسینیّون است

هر که از خود گذرد در سفر کرب و بلاست