💠 إلَهِی إِلَیکَ أَشْکُو نَفْساً بِالسُّوءِ أَمَّارَةً وَ إِلَى الْخَطِیئَةِ مُبَادِرَةً...
دلم آشفته و حالم مشوش
دو چشمم غرق خون، قلبم پر آتش
به درگاهت پناه آورده‌ام من
شکایت دارم از این نفس سرکش
فقیر و بی‌نوا، اَشکُو اِلیکَ
اسیر و مبتلا، اَشکُو اِلیکَ
نشد از خوف تو پُر اشک، هیهات
ز چشم بی‌حیا، اَشکُو اِلیکَ
شدم بی‌بال و پر بین قفس‌ها
دگر تنگ است در سینه نفس‌ها
پناه آورده‌ام سوی تو امشب
من از دست هوی‌ها و هوس‌ها
دگر این کاروان یاسی ندارد
که با خود شور و احساسی ندارد
بیا ام البنین برگشته زینب
ولی افسوس عباسی ندارد
مزن آتش به جان ای نور عینم
مخوان از ماهِ مَـقطُوع الیدَینم
چه شد در کربلا هستی زهرا؟
حسینم وا حسینم وا حسینم
سرشته از غم زهرا گِلش بود
نگاه تار زینب قاتلش بود
نیفتاد از لبش نام حسینش
اگر چه داغ سقا بر دلش بود...
...ولی زینب چه با احساس می‌خواند
از آن هنگامۀ حساس می‌خواند
کنار قبر زهرا نیمه شب‌ها
چقدر از غیرت عباس می‌خواند
از راه می‌رسند بهاران و عیدها
مانده ولی به راه تو چشم امیدها
مانند آفتاب لب بام تا به کی
دل خوش کنیم بی تو به وعده وعیدها
دلتنگی مرا به تماشا گذاشتند
هر جمعه برگ زردی از این سررسیدها
شرحی است از حکایت دلدادگی ما
هر شب جنون سربه‌گریبان بیدها
هر روزمان بدون تو شام عزا گذشت
«ای صبح بازگشت تو آغاز عیدها»
می‌آیی از نواحی سرسبز آسمان
با بیرقی به سرخی خون شهیدها
از صورت چون ماه پیمبر خواندند
از هیبت و اقتدار حیدر خواندند
شد جلو‌ۀ احمد و على، آینه‌ای
آن آینه را علیِّ اکبر خواندند
در فهم مقام با شکوهت ای ماه
برخواسته از نهاد این عالم آه
این شعر که جای خود، جهان حیران است
در معنی «مَمسُوسٌ فِی ذاتِ الله»
لرزانده شکوهت تنۀ لشکر را
بر هم زده‌ای هیمنۀ لشکر را
طوفان نگاه تو ز هم پاشیده‌ست
از میسره تا میمنۀ لشکر را
شد غرش رعد، مست از تکبیرت
شد صاعقه، ماتِ ضربت شمشیرت
با جذبۀ حیدرانۀ چشمانت
مُلک و ملکوت می‌شود تسخیرت
ای وسعت بهاری بی‌انتهای سبز
محبوب شعرهای من ای آشنای سبز
روح اجابت است به دست تو بس‌که داشت
باغ دعای هر شب تو ربنای سبز
هر شب مدینه بوی خدا داشت تا سحر
از عطر هر تلاوت تو با صدای سبز
سرسبزی بهشت خداوند رشته‌ای‌ست
از بال آسمانی تو آن عبای سبز
از لطف اشک‌های سحر غنچه داده است
در هر قنوت روشن من این دعای سبز:
کی می‌شود که سایه کند بر مزار تو
یک گنبد طلایی و گلدسته‌های سبز
آن وقت تا قیام قیامت به لطف حق
داریم در بقیع تو یک کربلای سبز
یا می‌شود دلم گل و خشت حریم تو
یا می‌شود کبوتر تو ، یا کریم تو
امام علی(علیه‌السلام):
الفُرصَةُ تَمُرُّ مَرَّ السَّحابِ، فانتَهِزُوا فُرَصَ الخَیرِة
فرصت، چون ابر مى‌گذرد. پس، فرصت‌هاى کار خوب را غنیمت شمرید.
📗 نهج البلاغه، حکمت۲۱
یادش به‌خیر شوق وصالی که داشتم
باران اشک‌های زلالی که داشتم
یادش به‌خیر حال خوش دل‌شکستگی
چشمان خیس و بغض سفالی که داشتم
بوی کویر می‌دهد این روزها دلم
کو آن هوای پاک شمالی که داشتم
از دشت لحظه‌ها چقدر توشه چیده‌ام؟
از روز و ماه و هفته و سالی که داشتم
مانند ابر می‌گذرد کاروان عمر
از دست رفته است مجالی که داشتم
ما مانده‌ایم و حسرت پرواز تا خدا
چیزی نمانده از پر و بالی که داشتم
امام علی (علیه‌السلام):
...وَ إِنِّی وَ اللَّهِ لَأَظُنُّ أَنَّ هَؤُلَاءِ الْقَوْمَ سَیدَالُونَ مِنْکُمْ بِاجْتِمَاعِهِمْ عَلَى بَاطِلِهِمْ وَ تَفَرُّقِکُمْ عَنْ حَقِّکُمْ وَ بِمَعْصِیتِکُمْ إِمَامَکُمْ فِی الْحَقِّ وَ طَاعَتِهِمْ إِمَامَهُمْ فِی الْبَاطِلِ وَ بِأَدَائِهِمُ الْأَمَانَةَ إِلَى صَاحِبِهِمْ وَ خِیانَتِکُمْ وَ بِصَلَاحِهِمْ فِی بِلَادِهِمْ وَ فَسَادِکُمْ فَلَوِ ائْتَمَنْتُ أَحَدَکُمْ عَلَى قَعْبٍ لَخَشِیتُ أَنْ یذْهَبَ بِعِلَاقَتِهِ «اللَّهُمَّ إِنِّی قَدْ مَلِلْتُهُمْ وَ مَلُّونِی وَ سَئِمْتُهُمْ وَ سَئِمُونِی فَأَبْدِلْنِی بِهِمْ خَیراً مِنْهُمْ وَ أَبْدِلْهُمْ بِی شَرّاً مِنِّی...»
...به خدا مىبینم که این مردم به زودى بر شما چیره مىشوند، که آنان بر باطل خود فراهمند و شما در حقّ خود پراکنده و پریش. شما امام خود را در حق نافرمانى مىکنید، و آنان در باطل پیرو امام خویش‌اند. آنان با حاکم خود کار به امانت مىکنند، و شما کار به خیانت. آنان در شهرهاى خود درستکارند، و شما فاسد و بدکردار. اگر کاسه چوبینى را به شما بسپارم مىترسم آویزه آن را ببرید. «خدایا! اینان از من خستهاند، و من از آنان خسته. آنان از من به ستوهاند، و من از آنان دلشکسته. پس بهتر از آنان را مونس من دار، و بدتر از مرا بر آنان بگمار...»
📗 نهج البلاغه، خطبه۲۵
گم می‌شود در غربت شب‌های کوفه
در لابلای نخل‌ها، آقای کوفه
کوه است کوه اما دگر از پا نشسته
سر می‌کند در چاه غم دریای کوفه
جان بر لب است از سُستی این قوم صدرنگ
جان بر لب است از شاید و اَمّای کوفه
با نان و خرما می‌رود کوچه به کوچه
اما چرا نفرین؟ مگر مولای کوفه...
جز مهربانی از امام ما چه دیدند؟
ای وای از نامردمان... ای وای کوفه
«یارب بگیر از قدر نشناسان علی را»
سر آمده صبر از ملالت‌های کوفه
اما پُر از دلتنگی و دل‌بیقراری‌ست
دلشوره دارد از غم فردای کوفه...
ای غزه! با هجوم ستم‌ها چه می‌کنی؟
ای زخمی از خیانت دنیا چه می‌کنی؟
ای غزه! پارۀ تن اسلام و مسلمین!
در روزگار جهل عرب‌ها چه می‌کنی؟
وقتی به رسم جاهلیت، باز کودکی
زنده به گور می‌شود اینجا چه می‌کنی؟
دیدم میان آتش و خون شعله می‌کشی
در تندباد حادثه اما چه می‌کنی؟
آه ای عقاب زخمی بین قفس اسیر
ای غزه! ای حقیقت تنها چه می‌کنی؟
ای سرزمین عشق و جهاد و مقاومت
در پاسخ سکوت و تماشا چه می‌کنی؟
حمزه که جان عالم و آدم فدای او
لب باز می‌کنم که بگویم رثای او
مردی که در شجاعت و هیبت نمونه بود
در غیرت و شکوه و شهامت نمونه بود
الگوی اهل سرّ و یقین بود طاعتش
یعنی زبانزد همه می‌شد عبادتش
شیر خدا و شیر نبی، فارس العرب
در انتهای جادۀ مردانگی، ادب
هم یکه تاز عرصۀ جنگ و نبردها
هم آشنای بی کسی اهل دردها
هنگام رزم و حادثه مردی دلیر بود
خورشید آسمانی و روشن ضمیر بود
تنهاترین غریب دیار مدینه بود
او آفتاب زهد و وقار و سکینه بود
ابواب نور از کلماتش گشوده شد
خورشید علم، در دو جهان بی‌قرینه بود
نان آور همیشۀ هر کودک یتیم
بر شانه‌های خستۀ او جاى پینه بود
آتش گرفت باغ دلش از شراره‌ها
سهم امام خستۀ ما زهر کینه بود
همواره آسمان نگاهش پر از شفق
هفتاد و چند داغ شقایق به سینه بود
هرگز غروب قافله یادش نمی‌رود
جز آفتاب نیزه دگر مَحرمی نبود
دشت نگاه او پُرِ گل‌های اشک بود
یادآور حکایت سقا و مشک بود